بازنمایی هویت زن در آثار داستان نویسانِ زنِ دهۀ هشتاد

شکل گیری هویت زنان ایران متأثر از تصورات و انتظارات اجتماعی­ای است که از طریق خانواده، منابع آموزشی، رسانه ها و درمجموع سیاست­گذاری های کلان اجتماعی و فرهنگی به افراد انتقال می یابد. در دوران معاصر، ادبیات و به­ویژه رمان نیز ازجمله عرصه های اندیشه بوده است که زنان در آن سهم انکارناپذیری داشته اند. این پژوهش با مطالعۀ هفت رمان دهۀ هشتاد از نویسندگان زن ایران، با سه رویکرد متفاوت به مقولۀ هویت پرداخته است. بر این اساس، رمان­ها در بازنمایی هویت زن به سه دسته تقسیم می شوند: رمان­هایی که به­طور مشخص در زمینۀ هویت یابی زنان نوشته شده اند؛ رمان­هایی که زنانی هویت یافته را نشان می دهند، اما هویت یابی موضوع محوری آنها نیست؛ و رمان هایی که نه به تأمل و خوداندیشی زنان پرداخته اند و نه زنان در آنها به فردیت دست یافته اند. در رمان­های گروه اول و دوم، هویت زنان دغدغۀ اصلی نویسنده است که در یکی برای دست­یابی به آن تلاش می­شود و در دیگری امری تثبیت­شده است، اما در داستان­های عامه پسند، زنان داستان­ها فردیت و استقلال هویتی چندانی ندارند.